ΠΙΠΕΡΙΑ

ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ

 Η πιπεριά είναι ένα ετήσιο φυτό, περιορισμένης ανάπτυξης. Το ύφος του φυτού και γενικά η ανάπτυξη του εξαρτάται από διάφορους παράγοντες όπως οι καλλιεργητικές πρακτικές και η ποικιλία. Ανήκει στην οικογένεια των Σολανωδών (Solanaceae) Iόπως η τομάτα και η πατάτα και κατάγεται από την Κεντρική και Νότια Αμερική. Η πιπεριά εξαπλώθηκε και στην  Ευρωπαϊκή ήπειρο κατά τον 16^ο αιώνα, ενώ οι κύριες χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγη σε πιπεριά είναι η Κίνα, το Μεξικό, η Τουρκία και η Ινδία. Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά δεδομένα στην Ελλάδα καλλιεργούνται περίπου 19.000 στρ. υπαίθριας πιπεριάς και περίπου 10.500 στρ. θερμοκηπιακής πιπεριάς, με ετήσια παραγωγή περίπου 39.000 και 89.000 κιλών, αντίστοιχα.

Κατά μήκος του κύριου βλαστού και κυρίως ανάμεσα στα 10 εκ. έως τα 40 εκ. του, αναπτύσσονται πλάγιοι βλαστοί, πάνω στους οποίους σχηματίζονται οι καρποί. Το ριζικό σύστημα του φυτού της πιπεριάς είναι πασσαλώδες, με άφθονες πλάγιες ρίζες που μπορούν να αναπτυχθούν παράλληλα με την επιφάνεια του εδάφους σε ακτίνα 30 έως 50 εκ. Τα φύλλα αναπτύσσονται κατ’ εναλλαγή, είναι ακέραια, λογχοειδή, χωρίς τριχίδια και έχουν ένα ανοιχτό πράσινο χρώμα. Τα άνθη είναι λευκά, μικρά και είναι μονήρη (δηλαδή εμφανίζεται ένα άνθος σε κάθε θέση ανάπτυξης) ενώ ο μίσχος τους έχει κλίση προς το έδαφος. Ο κάλυκας σχηματίζεται από τα συγκολλημένα σέπαλα σε ένα ενιαίο κομμάτι που περιβάλλουν τη βάση του άνθους και σκληραίνουν όσο ο καρπός πλησιάζει στην πλήρη ωρίμανση. Τα άνθη είναι αυτογονιμοποιούμενα και σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορεί να είναι και σταυτογονιμοποιούμενα. Ο καρπός είναι ράγα με λεία επιφάνεια. Είναι χωρισμένος σε 2 έως 4 τμήματα τα οποία συνενώνονται στη βάση τους. Οι καρποί των ποικιλιών που καλλιεργούνται για νωπή κατανάλωση μπορούν να έχουν διαφορετικά σχήματα και χρώματα (ακόμα και κίτρινο, κόκκινο ή πορτοκαλί στο στάδιο της πλήρους ωρίμανσης). Η πιπεριά παράγει άφθονούς σπόρους οι οποίοι είναι περίπου στρογγυλοί, λείοι και κιτρινωποί στο χρώμα. Είναι προσκολλημένοι πάνω σε μία προέκταση του μίσχου, στο εσωτερικό τμήμα των καρπών και μπορούν να βλαστήσουν μετά από 3 ή 4 ημέρες.

 

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

• Θερμοκρασία

Η πιπεριά είναι ένα φυτό το οποίο καλλιεργείτε σε θερμά κλίματα και χρειάζεται αυξημένες θερμοκρασίες καθ’ όλη τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου. Θερμοκρασίες από 18 ^oC έως και 22 ^oC είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της βλάστησης και για μεγάλες αποδόσεις. Οι άριστες θερμοκρασίες κυμαίνονται από 20 ^oC έως και 25 ^oC την ημέρα, ενώ τη νύχτα από 16 ^oC έως και 18 ^oC. Οι ιδανικές θερμοκρασίες για τη βλάστηση του σπόρου κυμαίνονται από 20 ^oC έως και 30 ^oC. Ο σπόρος δε βλαστάνει σε θερμοκρασίες κάτω των 13 ^oC και άνω των 37 ^oC. Η ανάπτυξη του φυτού μειώνεται όταν η θερμοκρασίες πέσουν κάτω των 15 ^oC. στους 10 ^oC η ανάπτυξη διακόπτεται και σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός προκαλούνται προβλήματα λόγω παγωνιάς. Οι ποικιλίες οι οποίες παράγουν καρπούς με πιο παχιά επιδερμίδα, είναι πιο ανεκτικές στις υψηλές θερμοκρασίες σε σχέση με τις ποικιλίες οι οποίες παράγουν καρπούς με λεπτή.

• Υγρασία

Τα ιδανικά ποσοστά υγρασίας κυμαίνονται μεταξύ 50% και 70% κατά τη διάρκεια περιόδων με φυσιολογικά θερμοκρασιακά εύρη. Ένα η σχετική υγρασία ξεπεράσει το 70%, τότε εμφανίζονται ασθένειες οι οποίες καταπολεμούνται με χημικά μέσα. Κατά τα πρώτα αναπτυξιακά στάδια η πιπεριά χρειάζεται περισσότερη υγρασία  ενώ ο αερισμός και η μείωση της υγρασίας κατά τη διάρκεια της άνθησης είναι απαραίτητος για να σταματήσει η ανάπτυξη της βλάστησης με αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής.

• Φωτοπερίοδος και φωτισμός

Το φυτό της πιπεριάς είναι απαιτητικό σε φως καθ’ όλη τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου και κυρίως κατά την περίοδο της άνθησης. Τα άνθη εμφανίζονται αδύναμα σε έλλειψη ηλιακής ακτινοβολίας στη περίοδο της άνθησης. Η έλλειψη ηλιακής ακτινοβολίας μπορεί να επηρεάσει και την ανάπτυξη του φυτού, το οποίο σχηματίζει μεγαλύτερου μήκους μεσογονάτια διαστήματα, με αποτέλεσμα το φυτό να μην είναι τόσο δυνατό ώστε να συγκρατήσει το βάρος των παραγόμενων καρπών. Όσον αφορά στη φωτοπερίοδο, η πιπεριά είναι ένα φυτό που ευνοείται από μεγάλες ημέρες, φαίνεται όμως ότι σπουδαιότερο ρόλο έχει η θερμοκρασία και ο άμεσος φωτισμός παρά η φωτοπερίοδος.

• Απαιτήσεις σε έδαφος

Τα βέλτιστα εδάφη για καλλιέργεια της πιπεριάς είναι αμμώδη, καλά στραγγιζόμενα και πλούσια σε οργανική ουσία η οποία θα πρέπει να είναι περίπου 3% με 4%. Το ιδανικό p H είναι μεταξύ 6,5 και 7, ενώ μπορεί να αντέξει και σε εδάφη με p H που φτάνει το 5,5. Τα εδάφη που είναι πλούσια σε άλατα δεν είναι ιδανικά.