KAPUSTA - GRZYBY

Objawy i podobne choroby:  Pierwszym objawem infekcji jest zmiana koloru obrzeża liści z zielonego na żółty, początkowo po jednej stronie rośliny. Zainfekowane liście więdną, wysychają i obumierają. Miękka zgnilizna u podstawy łodygi i w tkankach korzeni powoduje wysychanie zainfekowanych liści. W przekroju poprzecznym tkanka naczyniowa wygląda jak ciemny pierścień.

Cykl choroby: Verticillium spp. jest patogenem glebowym. Podatne rośliny i resztki roślinne mogą służyć grzybom jako miejsce zimowania. Patogeny z rodzaju Verticillium mogą przetrwać w glebie przez długi czas, wytwarzając mikrosklerocja w starzejących się tkankach. Infekcja rozpoczyna się w strefie korzeniowej, gdzie strzępki Verticillium kiełkują i przenikają do korzeni włośnikowych. Patogen może również przedostawać się przez rany w korzeniu. Choroba rozprzestrzenia się wewnątrz rośliny za pomocą grzybni lub mikrokonidiów, które przemieszczają się za pośrednictwem ksylemu do innych części rośliny. Zaatakowana tkanka ulega martwicy i staje się ciemnobrązowa (obumiera), ponieważ tkanka naczyniowa zatyka się grzybnią, konidiami i produktami ubocznymi metabolizmu grzyba. W rezultacie przepływ wody jest ograniczony, a rośliny więdną. Nekrotyczna tkanka tworzy ciemne smugi, które są objawem choroby.

Zwalczanie:

• Fungicydy nie są skuteczne w zwalczaniu werticiliozy.
• Właściwe nawożenie oparte o analizę gleby.
• Nawadnianie w okresach suszy.
• Grzyb może infekować różne gatunki chwastów, dlatego pomocne jest ich usuwanie.
• Przeprowadzanie zabiegów takich jak fumigacja gleby.
• Solaryzacja gleby mająca na celu ograniczenie populacji lub wyeliminowanie patogenów glebowych, w tym Verticillium. Metodę tę można zastosować, jeśli gleba może być ogrzewana na znacznych głębokościach.
• Biosolaryzacja gleby z użyciem różnych dodatków organicznych, w tym suchych pozostałości roślinnych.
• Biologiczne metody zwalczania przy użyciu antagonistycznych grzybów, bakterii i promieniowców.
• Biologiczne metody zwalczania przy użyciu endofitów, takich jak

Objawy i podobne choroby: Najwcześniejszym objawem suchej zgnilizny kapustnych są niewielkie plamki na łodygach przy bliznach liściowych. Plamki te powiększają się, przybierają brązowy kolor i czarną lub fioletową otoczkę, a następnie zapadają się. Powstałe zmiany rozrastają się w górę i w dół łodygi i opasają ją. Łodygi czernieją. Tworzy się na nich duża liczba owocników (pyknidiów). Zmiany mogą powstawać również pod ziemią na korzeniach. Silnie zainfekowane sadzonki mogą zwiędnąć i obumrzeć. W uprawach polowych rośliny mogą zostać zaatakowane na każdym etapie rozwoju. Choroba objawia się pojawiającymi się na liściach i łodygach nieregularnymi, bladymi plamami. W dalszej kolejności plamy te przybierają kształt od owalnego do okrągłego i szaro-brązową barwę. Pokryte są rozproszonymi owocnikami. Na linii gleby po rozprzestrzenieniu się patogenu z plam na liściach ku dołowi i przybraniu charakteru ogólnoustrojowego rozwija się zwykle rak łodygi. Zmiany nowotworowe mają zazwyczaj wydłużony kształt i ciemnofioletowe obwódki. W późniejszym okresie korzenie czernieją i obumierają od dołu. Objaw ten nazywa się również „czarną nóżką”.

Cykl choroby: Patogen przeżywa w szczątkach roślinnych w postaci piknidiów i/lub pseudotecji, w żywych roślinach pod postacią piknidiów oraz w zainfekowanych nasionach. W wilgotnych lub mokrych warunkach oraz przy średnich temperaturach w zakresie od 8 do 15°C z pseudotecji mogą uwalniać się askospory. Askospory mogą być przenoszone przez wiatr na duże odległości i przedostawać się przez aparaty szparkowe lub rany zadane mechanicznie lub spowodowane przez herbicydy i owady, co może zwiększać nasilenie choroby. W wyniku rozmnażania bezpłciowego w pyknidiach powstają zarodniki zwane pykniosporami lub konidiami, które można znaleźć na zainfekowanych żywych roślinach. W ich transmisji bierze udział pryskający deszcz i woda używana do nawadniania. Konidia prowadzą do powstawania infekcji wtórnych. Mogą być przenoszone na małe odległości. Konidia infekują w podobnych warunkach, co askospory – w temperaturze od 5 do 25°C i przy wysokiej wilgotności względnej.

Control:

• Planting seeds certified free of Leptosphaeria;
• Hot water seed treatment for 25 min at 50° C for cabbage and 20 min for cauliflower.
• Prevent pest damage;
• Rotate out of crucifers for at least three years.
• For organic production, removal of affected leaves shortly after leaf spots develop can reduce secondary spread within a planting, as well as the incidence of stem cankers;
• Fungicide seed treatment;
• Fungicide with a different mode of action applied during vegetative growth .

Zakres żywicieli: Wszystkie gatunki roślin uprawnych oraz większość chwastów z rodziny Cruciferaceae.

Występowanie i znaczenie: Kiła kapusty występuje bardzo często na obszarach, na których uprawia się kapustę warzywną. W przypadku silnych infekcji mogą wystąpić 100% straty. Choroba ma również duże znaczenie ze względu na długotrwałe skażenie gleby. Według mapy EPPO (Rys. 3) Plasmodiophora brassicae występuje we wszystkich krajach partnerskich projektu INPACT (w Polsce, Czechach, Grecji, Bułgarii, Rumunii i na Węgrzech). Ze względu na występowanie ekstremalnych opadów deszczu, spodziewać się można epidemii kiły kapusty na różnych rodzajach gleby, ale głównie na glebach ciężkich, a rolnicy powinni podjąć działania zapobiegawcze.

Objawy: Typowe objawy rozwijają się na korzeniach, na których pojawiają się nieregularne galasy i których rozwój zostaje zahamowany. Galasy są początkowo białe, ale później przybierają kolor od brązowego do czarnego i stosunkowo szybko ulegają rozkładowi. Porażone kiłą i pokryte galasami korzenie często ulegają nadkażeniom wywoływanym na przykład przez bakterie odpowiedzialne za wystepowanie mokrej zgnilizny, co skutkuje szybkim rozkładem korzeni, dalszym zamieraniem zainfekowanych roślin i uwalnianiem źródeł infekcji do gleby. Na późniejszym etapie rozwoju choroby dochodzi do skarłowacenia nadziemnych części roślin, które przybierają niebiesko-szarą barwę i więdną. Jadalne części nie rozwijają się w ogóle lub są niskiej jakości.
Podobne objawy na częściach nadziemnych roślin mogą być również wywoływane przez larwy chowacza podobnika Ceutorhynchus assimilis (= pleurostigma), ale galasy są wówczas stosunkowo gładkie i okrągłe, a w ich wnętrzu znajduje się żółtawa larwa.

Cykl choroby: Patogen jest w stanie przetrwać przez długi czas (kilka lat) w postaci spoczywających w glebie zarodników o grubych ścianach. W obecności korzeni roślin żywicielskich zarodniki spoczynkowe kiełkują, uwalniając zarodniki pływkowe (zoospory), które infekują i kolonizują korzenie. W sprzyjających warunkach patogen szybko się rozmnaża i rozprzestrzenia w postaci zoospor. Kwaśne pH i wysoka wilgotność gleby sprzyjają patogenowi, ale infekcja występuje również, gdy pH przekracza wartość 7,0. Transmisja w obrębie pola odbywa się poprzez przemieszczanie się zoospor (tempo transmisji jest wtedy powolne) oraz w trakcie wykonywania zabiegów uprawowych (transmisja odbywa się wówczas bardzo szybko). Choroba może przenieść się na inne pola wraz z glebą zawierającą zarodniki: za pośrednictwem wody i wiatru, maszyn, sadzonek itp.

Zwalczanie: Patogen ten jest trudny do pokonania. Należy wprowadzić złożony system środków zaradczych:

• Wybór odmian odpornych.
• Płodozmian (w miarę możliwości w schemacie płodozmianu należy zawrzeć zboża, a unikać roślin kapustnych uprawianych na paszę i nawóz roślinny).
• Obojętny odczyn gleby (zastosowanie wapna przy pH poniżej 7,2).
• Usuwanie zainfekowanych roślin (nie wolno kompostować!!!).
• Unikanie przenoszenia skażonej gleby poza pole na maszynach, innych roślinach itp. Do nawadniania nieskażonych pól nie należy używać wód, które spłynęły ze skażonych pól, ponieważ patogen może być przenoszony przez wodę.
• Unikanie bezpośredniego wysiewu nasion do skażonej gleby, zamiast tego wysadza się zdrowe sadzonki z pojemników.
• Wykorzystywanie „wrogich” roślin (np. mięty) w skażonych miejscach.
• Wprowadzenie do gleby fungicydów.